Kameroen, deel 6 inkopen doen

Maandag 18 januari
Hoewel ik afgelopen nacht slecht heb kunnen slapen vanwege het feit dat de buren een nieuwe “watchmen hebben en de hond nog niet naar hem luistert, was ik vanochtend al vroeg wakker. Ben toen maar direct uit mijn bed gegaan, want ik had zin in koffie. Na de koffie ben ik toch nog maar even terug naar bed gaan, want ach de dag duurt nog lang en even een beetje dommelen in mijn bed, kan geen kwaad.

Uiteindelijk ben ik om half 10 “echt” opgestaan. Je zult het niet geloven, maar dat kost hier gemiddeld een uur. Ik kan hier nog steeds erg gefrusteerd van raken, dus heb ik mijn lieve collega’s om hulp gevraagd. Ingrid appte: “Joh dat regelen we wel als je terug bent”. Nou op deze manier kom ik alleen terug zonder laptop. Gelukkig dat ik me realiseerde wat een van leerpunten van deze Learning Journey is: “laisez fair”.. Ah nou heb ik even mazzel zeg. Dus Om mijzelf wat te ontzien, ben ik eerder vandaag al begonnen met het opstarten van mijn laptop. En ja hoor, om 10.uur was het zover, JOEPIE!
Achteraf bleek mijn inlogactie voor niets te zijn, want voor vandaag staan er 2 dingen op het programma:
• Inkopen doen op de markt;
• Bezoekje aan de bank
Tussen 10 en 1130 hebben Armand en Oliva nog wat gesproken over documenten die ik heb aangeleverd.
Om 11.30 zijn we dus naar de bank gegaan. Gelukkig naar de vestiging hier in Bastos, zodat het “gerooktwordenindeautodoordezon” uitje mij gespaard is gebleven. Om 1145 sluit de bank, dus opschieten geblazen. Om 11.38 stonden wij bij de bank voor de deur en je raad het al: de man draaide net het bordje “ouvert”om. Argumenten als je sluit te vroeg etc werken daar dus ook echt niet. Hij zei letterlijk dat hij er even geen zin in had. Mijn mond viel echt even open van verbazing. Door het raam zag ik 8 mensen binnen zitten, startend naar een tv waar een voetbalwedstrijd op werd afgespeeld. Om 13.30 uur konden we ons weer melden bij de bank.
Ik zal jullie zo meer vertellen over de werking van de bank.

In de tussentijd wilde ik samen met Olivia en Armand naar een winkel waar ik gisteren een tas had gezien. Echt zo’n tas je heel graag wilt hebben tijdens je vakantie, maar die in Nederland waarschijnlijk naast de ander 50 tassen in de kast verdwijnt…
Voor de betreffende tas vroeg deze man 65000 CFA. Als je nagaat dat 100,- euro 60.000 CFA is, dan kun je je voorstellen hoe ik die man heb aangekeken. Ik heb hem 15000 CFA geboden, maar ik kreeg als antwoord: “NO tu est Blanche… “ Ik ken veel verkoopargumenten, maar deze had ik even niet zien aankomen. Comme cést la 
Helaas is het mij gisteren niet gelukt deze tas voor een redelijke prijs mee te nemen. Dus van uit mijn praktisch instelling heb ik dus voorgesteld om opnieuw een poging te gaan doen om deze tas te bemachtigen.
Bij het winkeltje aangekomen heb ik de tas aangewezen aan Olivia en Armand en zij zijn de onderhandeling begonnen. Ook zij kregen te dealen met zijn eerdere verkoopargument, met daaraan toegevoegd dat ik meer dan voldoende geld zou hebben. Moet je dus nagaan dat deze man 65000,- CFA voor een tas vraagt en dat Oliva de onderhandeling start met 9000,- CFA. Dat je als toerist in het buitenland over het algemeen wat meer moet afdingen voor een redelijke prijs, maakt het leuk. Maar dit vind ik persoonlijk toch wel heel bijzonder hoor.
Na een discussie van een half uur over de kwaliteit van de tas versus mijn Europese nationaliteit zijn we blijven hangen op 12000 CFA.. Hmmm die 3000 CFA kan er dan ook nog wel bij toch?? Ik heb 15ooo CFA neergelegd, tas gepakt en met de allerliefste lach gezegd: ök? En daar ging ik dan, zo blij als een kind hahahahah
Back to business en weer terug naar de bank. De bank moet je hier voorstellen als een prefab gebouw van ongeveer 6 m bij 4 m met daarin 3 stoeltje om te wachten en 8 stoelen voor personeel en een tv die heel hard aanstaat. Je hebt als klant van Afribank totaal geen privacy en iedereen kijkt met je mee. De twee dames die echt de klanten helpen zitten in aparte hokjes. De overige 6 man personeel kijkt dus tv of zitten met 3 tegelijk te chatten aan een pc. Een van de dames die ook tot het personeel behoorde zat zonder enige gene kauwgom bellen te blazen en nagels te vijlen al la Peggy Bundy. Na een minuut of 10 wachten (terwijl er geen klanten waren) werd Olivia geholpen. Het was de bedoeling dat zij een cheque zou innen. In Afrika heb je de keuze: pinpas of cheque. Pinnen wordt hier nog niet als een betrouwbaar betaalmiddel gezien, waardoor de meeste mensen voor een cheque kiezen. Na het invullen van 4 formulieren (met van die carbonblaadjes ertussen) worden een aantal zaken gecontroleerd en gestempeld en wordt dan uiteindelijk het geld geleverd. Al met al duurde het vandaag maar een half uur. Eenmaal buiten gekomen, ben ik even naar de pinautomaat gelopen om jawel te pinnen!
Geld opzak en op naar de markt om wat stoffen te kopen voor de pads. De markt waar we heen moesten ligt aan de andere kant van het “Palais de Congres” en betreft beduidend het mindere gedeelte van Yaounde. We hebben onze geparkeerd aan het begin van de wijk “Madagasker” en zullen de rest van de route met een van de befaamde Yellow cabs afleggen. Alvorens ik de auto uitstap waarschuwt Olivia mij al meerdere keren dat ik mijn tas goed moet vasthouden. Het feit dat ze dit meerdere keren roept, baart mij ergens toch wel wat zorgen. In mijn mooie nieuwe fashion bag zit mijn hele leven: paspoort, telefoon, lipstick, nagelolie en geld. Hmm misschien was het beter geweest als ik dit van te voren had geweten. Ik stel voor om mijn tas in de achterbak van de auto te leggen, maar dit voorstel wordt resoluut afgewezen: NOT SAFE. Ik begin me inmiddels een beetje zorgen te maken over de omgeving waarin ik mij nu begeef. Later hoor ik dat ik midden in een van de slechtste en armste wijken van Yaounda sta.
Zo gezegd, zo gedaan zijn we dus een Yellow Cab ingestapt. Omdat het nogal warm was heb ik het raampje even opengedraaid en op deze manier lukt het mij ook beter om te filmen en foto’s te maken met mijn I Phone. Ik heb echt wel even moeten schakelen t.a.v. de omgeving. Wat een drukte en wat een armoede, verschrikkelijk. Toerist als ik ben, wilde ik dat natuurlijk op de film en foto hebben. Dus ach waarom zou ik niet een beetje uit het raam gaan hangen met mijn telefoon. Ik kan je nu precies vertellen waarom je dat dus net niet moet doen. Van links en rechts passeren er gasten op brommers die als doel hebben alles wat ze kunnen pakken, te pakken. Gelukkig was Olivia wat minder onder de indruk van de omgeving dan ik en kon zij mij op tijd terug de auto intrekken. De rest van het uitstapje heb ik maar geen foto’s meer gemaakt.
Eenmaal op bestemming aangekomen ben ik de taxi uitgestapt en ik voelde me dus echt net een prooi voor de aasgieren. Wat was dit erg hier zeg. Overigens hadden de aasgieren het niet alleen op mij gemunt maar ook op de tas van Olivia. Door de drukte zijn we naar de stoffenwinkels gegaan, opzoek naar bruikbare stoffen. Uiteraard zag ik links en rechts nog wat slippertjes staan, die ik natuurlijk niet zomaar kon laten liggen. Dus wat doe je dan: tas overdragen aan de man in het gezelschap en midden in de drukte rustig wat slippertjes passen. Gelukkig hebben de Afrikaanse mensen een engelen geduld en weet ik het inmiddels goed te praten onder het mom: That’s Afrika 
Uiteindelijk is het vandaag niet meer gelukt om inkopen voor de zaak te doen. Armand kon niks vinden en daarom gaan we van de week nog een keertje terug.

Slaap lekker allemaal en tot snel!