Kameroen, deel 8 La vie belle!

Hoi,

Het is wat dagen stil geweest, maar hier ben ik dan weer. Het voelt nu als echt vakantie hebben.
Ik zit nu heerlijk op mijn veranda, uitkijkend op de oceaan en genietend van een bakje koffie. Ik ben nu dan eindelijk in Kribi!!

Afgelopen vrijdag voelde een beetje als het hebben van je laatste werkdag voor je naar een nieuwe baan vertrekt. Gezamenlijk met Olivia en Armand heb ik een proposal voor klanten gemaakt, waarin keurig staat uitgelegd wat Kamerpad kan bieden, tegen welke prijs en onder welke voorwaarden. Ik ben erg blij met het uiteindelijke resultaat van het document.

De rest van de middag stond eigenlijk al een beetje in het teken van het weekend. Olivia is naar de kapper gegaan en ik heb wat rond gelopen en heb mijn boek uitlezen.

Eind van de middag heeft Olivia nog contact gehad met een van de Ngo's die graag zaken wilde doen. Haar contactpersoon had haar doorverwezen naar de inkoper. Met hem zouden we verder zaken kunnen doen. Aan de telefoon werd al snel duidelijk dat hij niet eens van het bestaan van Kamerpad af wist. Vond ik op zich wel weer verwonderlijk. Uiteindelijk nog een ogenschijnlijk goed gesprek met hem gehad. Hij stelden voor een focusgroep te formeren, waarin de doelgroep (vluchtelingen) zelf mag oordelen over het product en welke eisen zij stellen. Met name dit laatste punt roept bij mij toch wat vragen op.

Zaterdagochtend zijn we om 545 richting het busstation vertrokken. Eenmaal daar aangekomen wist ik niet wat ik zag. Wat een drukte en wat een lawaai maken deze mensen zeg. Het plan was met een grote bus naar Kribi te gaan, omdat deze net iets meer luxe heeft. In Kameroen vertrekt ook een bus niet op gezette tijden, maar vol is vol. Nieuwe werden dus de kleinere transporter busjes volgestouwd en het zou nog wel minimaal 2 uur duren, voor er weer een grote bus beschikbaar zou zijn.

Om zo lang mogelijk van Kribi te kunnen genieten, zijn we voor het kleine busje gegaan. Ik wist duidelijk niet waar tegen ik ja had gezegd.

Dit busje heeft 18 echte zitplaatsen. Nu weet ik wel dat men in het buitenland niet zo nou kijkt, maar dat wij uiteindelijk met 38 mensen 4 uur lang in dit busje zouden zitten, dat had ik zeker niet kunnen bedenken. En dan moeten jullie je ook bedenken dat niet alles en iedereen even fris ruikt. En dan nog het feit dat de meeste mensen hier als gekken auto rijden. Ik heb mijzelf echt een paar keer afgevraagd of ik echt wel zo graag naar Kribi wilde en of ik er uberhaupt aan zou komen.

Stiekem had ik gehoopt dat Olivia een grapje maakte over de reistijd, maar helaas bleek dit niet het geval. Na 4,5 uur ingeblikt te zitten, mochten we eindelijk uit het busje. Natuurlijk werd ik er door de gendarmerie voor de 4e keer vandaag eruit gepikt voor een paspoortcontrole, maar dat mocht de pret niet drukken.

Onderweg zijn we dus minimaal 6 keer controleert door de gendarmerie. Ookal speelt het terrorisme en het gedoe rond bokoharam zich af in het Noorden van Kameroen, hier in het zuiden zijn hierdoor ook de controles stenger geworden. In totaal zijn er 3 personen uit de bus gehaald, die geen geldig legitimatiebewijs bij zich hadden.

Zoals gezegd zijn we inmiddels in Kribi aangekomen en kunnen we op zoek naar een hotel. Het weekend en la femme blanche maakte het nog wel lastig om een betaalbaar hotel te vinden. Uiteindelijk zijn we in een hotel pal aan zee beland, te weten Le Jardin Garden. Een kneuterig hotel waar menig interieur stylist zijn/ haar handen niet aan wil branden. De kleurensetting alleen al.. Deed mij een beetje denken aan het smutzige en louche hotel in Gambia

Maar dan lig je savonds lekker in je bed en je hoort de zee ruisen. In de ochtend doe je je gordijn open en je waant je ergens op een subtropisch eiland. Het was gewoon echt fantastisch.

Na dat we aankomen zijn, hebben we bikini aangedaan en zijn we naar de andere kant van Kribi gereden om daar te genieten van de watervallen, de lauwe zee, het uitzicht, rose bier en verse garnalen.

Waar ik overigens wel dood moe van word is het feit dat je hier werkelijk waar over alles moet onderhandelen. Als je een koud biertje besteld komt er nog 1000 Cfa op de prijs die op de kaart staat, want anders krijg je gewoon het meest warme bier dat er bestaat. Overigens geldt het niet alleen voor mij dat ik moet onderhandelen, maar ook voor de Kameroenese zelf. Dit is gewoon doodvermoeiend. Voor Kameroen geldt inderdaad niks is wat het lijkt...

Na de lunch hebben we nog even in de zee gelegen om vervolgens daarna achterop een brommer terug maar het hotel te gaan. Zonder Olivia had ik deze brommer actie nooit bedacht, maar ik ben blij dat we dit gedaan hebben. Het was zo lekker en heb ontzettend genoten van alles om me heen. En sterker nog, ik heb eventjes het idee gehad dat het achterop zitten op deze brommer in ieder geval minder risicovol was dan het kleine busje van vandaag.

Terug bij het hotel zijn Olivia en Armand nog even gaan wandelen en ik heb liggend op het strand de binnenkant van mijn ogen bekeken, heerlijk!

Om 1730 ben ik wakker geschrokken en snel gaan douchen aangezien we om 1800 naar de visafslag zouden gaan. Een aantal van jullie gaan dit niet geloven, maar hier in Afrika ben ik binnen 20 minuten klaar met douchen, haren, aankleden en make up. Om 1755 stond ik dus klaar, de anderen om 1830. Ik was even vergeten dat ik in Afrika was!

Omdat het uitgerekend nu begon te regenen zijn we niet met de motorcycle maar met de auto naar de zgn visafslag gegaan. Het is dus de bedoeling dat je hier je eigen vissen koopt en even verderop kun je deze klaar laten maken in een eethal. Voor het klaar maken van de vis betaal je de dames dan weer apart. Zoals de gemiddelde keuken in Afrika zag ook deze keuken er erg bijzonder uit. Weliswaar een open keuken, maar weinig hygiene. De kokkinnen zelf zien er ook niet echt fris uit. Ik denk dat het woord "viswijf" op een dergelijke vismarkt verzonnen is ofzo. Maar hoe dan ook, koken kunnen deze dames wel: garnalen, barracuda en nog een vis. De kookkunsten verdienen minstens 3 sterren!!

Tijdens het eten heb ik me natuurlijk nog kunnen laten verleiden tot het kopen van Afrikaanse snuisterijen die ik eigenlijk niet nodig heb, maar die waarschijnlijk thuis wel ergens een leuk plaatsje krijgen. Ik vraag me alleen af of deze nog wel in mijn koffer kunnen

Ter afsluiting van de dag hebben we ergens nog een drankje en een dansje gedaan om daarna lekker te kunnen weg dommelen met het geruis van de zee op de achtergrond. C'est la vie belle!